Kelimeler tek başlarına tümce içerisinde bağlamları olmadan askıda kalırlar. Bu şekilde sadece birer işaret nesneleridir. Anlam içerisinde var olabilmeleri için ya da onu var edebilmemiz için birbirlerini tamamlayıcı peş peşe gelen sıralamalara ihtiyaç duyarız. Dil, bunu zihnimiz için mümkün kılar. Çünkü dil, zihnin ürettiği yapılanma parçalarını dışa vurur. Dış dünyadaki nesneler, reel gerçeklikler dilin birer uydurmaları, bu halleri ile birer imlemdirler. Bu işleme üzerine kurulan dil, genel anlamıyla dil değil, artık bir "im dili"dir. Nesnenin gerçekte ne olduğunu ise iddia edemeyiz. Çünkü nesneleri dil dışında ifade edemeyiz, sadece uzay boşluğundaki olguların reel gerçekler olarak yansımalarını algılarız. Wittgenstein, Tractatus Logico-Philosophicus'ta bu durumu şu şekilde özetler: "Tümcenin olanaklılığı, nesnelerin imlerce temsil edilmeleri ilkelerine dayanır. Benim temel düşüncem mantıksal sabitler bir şey temsil etmezler. Olguların mantığı temsil